Γράφει ο Γιώργος Ντούρος
Δύο χρόνια μετά την τραγωδία των Τεμπών, η μνήμη παραμένει ζωντανή και η διεκδίκηση της δικαιοσύνης αναπόφευκτη. Δεν πρόκειται απλώς για έναν φόρο τιμής στους ανθρώπους που χάθηκαν τόσο άδικα, αλλά για μια θεμελιώδη απαίτηση: να μην επιτρέψουμε η αλήθεια να παραμεριστεί, να μη μετατραπεί η λήθη σε πολιτική επιλογή.
Το δυστύχημα στα Τέμπη δεν ήταν μια μεμονωμένη στιγμή τραγωδίας. Ήταν η κορύφωση ενός διαχρονικού ελλείμματος ευθύνης και διαφάνειας, ενός τρόπου διακυβέρνησης που συχνά τοποθετεί το δημόσιο συμφέρον σε δεύτερη μοίρα.
Η ασφάλεια στις μεταφορές, η λειτουργία των δημόσιων υποδομών, η προστασία της ανθρώπινης ζωής δεν μπορεί να είναι ζητήματα που τίθενται υπό διαπραγμάτευση. Είναι ο πυρήνας μιας δημοκρατίας που σέβεται τον πολίτη και εγγυάται τα αυτονόητα. Έτσι λοιπόν, η κοινωνία δεν μπορεί να παραμείνει θεατής.
Η απεργία στις 28 Φεβρουαρίου είναι κάτι περισσότερο από μια συνδικαλιστική κινητοποίηση. Είναι μια συλλογική υπενθύμιση ότι η δημοκρατία προϋποθέτει λογοδοσία. Είναι ένα μήνυμα ότι οι θεσμοί οφείλουν να λειτουργούν με διαφάνεια, ότι η ευθύνη δεν είναι αόριστη και ότι η δικαιοσύνη δεν μπορεί να υπόκειται σε πολιτικούς ή οικονομικούς υπολογισμούς.
Η μνήμη δεν είναι παρελθόν. Είναι το θεμέλιο της κοινωνικής συνείδησης και της πολιτικής ευθύνης. Η αλήθεια δεν μπορεί να χαθεί μέσα σε χρονοδιαγράμματα και διαδικασίες, ούτε η απαίτηση για δικαιοσύνη να εξαντληθεί σε νομικές ερμηνείες.
Το ζητούμενο δεν είναι μόνο η απόδοση ευθυνών, αλλά η εγγύηση πως μια τέτοια τραγωδία δεν θα επαναληφθεί. Στις 28 Φεβρουαρίου, η κοινωνία παίρνει θέση. Για να διασφαλίσει ότι η μνήμη δεν θα γίνει σιωπή. Ότι η αλήθεια δεν θα γίνει διαπραγμάτευση. Ότι η δικαιοσύνη θα γίνει πράξη.